Het is weliswaar nog een stip op de horizon, maar de gemeenteraadsverkiezingen komen er aan. Op 21 maart 2018 is het zover. En GroenLinks kijkt nu al om zich heen naar geschikte kandidaten.

Ja, en? zult u denken; of: hoezo, nu al?

En dan antwoord ik: “je bent niet zomaar van het ene op het andere moment raadslid”.

Hoe is dat dan bij mij gegaan?

Ik moet iets bekennen: tot 2008 was ik politiek bewusteloos... Dus op mijn CV kon ik ‘ervaring’ wel schrappen. Althans wat raadswerk betreft. Wat gebeurde er dan in 2008? Belangenvereniging Houdt Haven Groen maakte in dat jaar een doorstart en ik werd secretaris. Vanaf dat moment ging er een nieuwe wereld voor me open: die van de lokale politiek. Ik was regelmatig te vinden op de politieke markt in het stadhuis. Ik schreef zienswijzen, zette onderwerpen op de agenda, sprak in bij vergaderingen en sprak regelmatig met wethouders en politieke partijen. Dingen die tot die tijd totaal onbekend voor me waren. Tot 2012. Want in dat jaar is de vereniging uiteindelijk toch opgeheven. Tot opluchting van in ieder geval één wethouder, denk ik. Die zag ons minstens als ‘een klein clubje lastige horzels’. Wat wij dan maar als compliment hebben opgevat.

 

Maar wat moest déze lastige horzel nu met haar tijd? Ik begon politiek net interessant te vinden! De deur van de fractie van GroenLinks stond voor de belangenvereniging altijd open, dus lag het voor de hand om daar maar eens binnen te lopen. Om er niet meer weg te gaan. Van juli 2012 tot de verkiezingen van 2014 was ik “burgerfractielid”. Dat betekende meedenken, meewerken, meepraten, mee organiseren. Een geweldige manier om het werk van raadsleden en fractieassistenten van dichtbij te leren kennen. Ik wist dus precies waaraan ik begon toen ik besloot mij kandidaat te stellen voor GroenLinks in 2014. Ik kende de wandelgangen, de valkuilen en dankzij het boek “Hoe en wat voor het raadslid” van onze raadsgriffier Jan Dirk Pruim, ook de (spel)regels. Althans, ik dacht dat ik dat wist. Maar daarover later meer.

 

Ik meldde mij bij de kandidatencommissie, vulde de nodige paperassen in en kwam als nummer 3 op de kieslijst. Het is bekend: wij verloren één van onze drie zetels en nummer 3 werd fractie assistent. Het maakt in de praktijk weinig uit: bij GroenLinks doet een fractie assistent volop mee. Het enige verschil met een raadslid is dat je geen stemrecht hebt.

 

Nu zijn we twee jaar verder. Twee jaar waarin ik heb geleerd dat ik ondanks mijn ervaring die ik als burgerfractielid dacht te hebben, nog veel moest en gelukkig ook kon leren. Twee jaar waarin ik heb geleerd dat een volksvertegenwoordiger meer is dan contact met je achterban, je buurt, je wijk, je stad. Dat je het algemeen belang van de stad dient. Dat je daarbij nooit de identiteit van je eigen politieke partij uit het oog mag verliezen. Of mijn eigen identiteit, niet te vergeten. Dat vraagt veel van iemand die graag iedereen tevreden wil houden. Ik red het omdat ik altijd dicht bij mijzelf ben gebleven en daar ben ik trots op. Ik heb nooit een dubbele agenda. ‘What you see, is what you get”. Veel politieke collega’s en mijn achterban waarderen dit in mij. Altijd ben ik bereid om mee te denken aan een praktische oplossing. Of dat nu achter de schermen is of aan de vergadertafel van de politieke markt. Praktisch als het kan, scherp als het moet. Mijn devies is: handel zoals je herinnerd wilt worden. Ik doe mijn best. Het kost tijd en energie. Het is niet altijd makkelijk. Maar het levert o zo veel voldoening!

 

Bent u er nog? Dat is prima. Want als u nog niet bent afgehaakt denk ik dat u wel eens dé geschikte kandidaat bent voor GroenLinks voor de verkiezingen van 2018. Onze deur staat altijd open. Kom eens kijken. U bent van harte welkom en misschien gaat ook u niet meer weg, net als ik.

 

Joske Galiart